این را هم بخوانید

مى گویند مردى مقدارى نان در دست داشت و از کوچه اى مى گذشت . فقیرى را دید سر به زانو گذارده و گریه مى کند. پیش رفت تا از او دلجوئى کند. سبب گریه اش را پرسید فقیر گفت چند شبانه روز است غذائى بدست نیاورده ام و اکنون از گرسنگى بى تاب شده گریه مى کنم .  مرد رهگذر کنار او نشست و شروع به گریه کرد. فقیر پرسید برادر تو چرا گریه مى کنى ؟ گفت براى گرفتارى و بدبختى تو! فقیر گفت مقدارى از همان نانهاى دست تو بدبختى مرا برطرف مى کند و درد مرا دوا مى نماید دانه اى نان بده و گریه نکن . رهگذر گفت هر چه بخواهى گریه مى کنم اما نان خبرى نیست !
راستى مردم از یکدیگر فراموش کرده و به یاد گرفتاریهاى دیگران نیستند و کاملا عده اى در این زمان مصداق عکس شعر سعدى شده اند:

بنى آدم اعضاى یکدیگرند

که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوى بدرد آورد روزگار

دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بى غمى

نشاید که نامت نهند آدمى

اینک عکس شعر سعدى :

بنى آدم اعداء یکدیگرند

که در آفرینش بد از بدترند

چو عضوى بدرد آورد روزگار

جهنم ، دگر عضوها را چکار؟

تو کز محنت دیگران بى غمى

حقیقت که تو نطفه آدمى